اثر 4 هفته تمرین تناوبی شدید (hit) بر میزان پروتئین pgc-1? /? ، err? و vegf در عضله اسکلتی انسان

تمرین تناوبی شدید با حجم کم؛ ظرفیت هوازی عضله اسکلتی را افزایش می دهد، اما هنوز اطلاعات کمی در مورد سازوکارهای بالقوه در بهبود این سازگاری شناخته شده است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر 4 هفته تمرین تناوبی شدید بر میزان پروتئینpgc-1?/? ، err? و vegf در عضله اسکلتی انسان بود. 8 دانشجوی مرد فعال داوطلبانه و به طور هدفمند در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها یک هفته پیش از آغاز اجرای پژوهش با نحوه اجرا و چگونگی انجام برنامه آشنا شدند. قبل از تمرینات آزمودنی ها یک آزمون ورزشی فزاینده را برای تعیین vo2max اجرا کردند. هم چنین نمونه برداری از بافت عضله پهن خارجی، 48 ساعت قبل از تمرینات و 72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین انجام شد. برنامه تمرین تناوبی شدید شامل 11 تا 15 وهله 1 دقیقه ای با 90-85 درصد ضربان قلب ذخیره ای و 1 دقیقه برگشت به حالت اولیه فعال بین وهله ها، 3 روز در هفته برای یک دوره 4 هفته ای بود. متغیرهای مورد بررسی با روش الایزا اندازه گیری شدند. داده ها با آزمون t زوجی و در سطح معناداری 0/05 >p تجزیه و تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که 4 هفته تمرین تناوبی شدید منجر به افزایش معنادار pgc-1? ،err? و vegf (p<0/05) و هم چنین افزایش غیرمعنادارpgc-1? (0/05<p) گردید. یافته های حاضر پیشنهاد می کند که فعال سازی vegf از مسیر pgc-1 بخشی از سازوکارهای سلولی - مولکولی تمرینات تناوبی شدید می باشد. بنابراین احتمالاً رگ زایی در عضله اسکلتی یکی از عوامل موثر در بهبود اجرای هوازی در این گونه تمرینات است، که نیازمند مطالعات بیشتری می باشد.